Hermann książę von Pückler-Muskau

był jednym z największych europejskich ogrodników-artystów, dandysem, kobieciarzem, autorem udanych pamiętników z podróży, błyskotliwym uczestnikiem spotkań towarzyskich, miłośnikiem wyszukanych potraw. Od jego nazwiska wziął nazwę jeden z deserów lodowych.

* 1785 Bad Muskau
† 1871 Branitz

Hermann Ludwig Heinrich książę von Pückler uczęszczał od roku 1792 do pietystycznego ośrodka oświatowego braci morawskich w Uhyst. W 1801 r. rozpoczął studia prawnicze, które rok później przerwał, aby w stopniu podporucznika wstąpić do straży przybocznej saskiego księcia-elektora Fryderyka Augusta III w Dreźnie.

Gdy w roku 1811 Pückler przejął państwo stanowe Muskau po swoim ojcu, istniał tu już barokowy zamek z licznymi budynkami gospodarczymi i formalnym ogrodem, a także wczesna forma krajobrazowa. Zainspirowany intensywnymi studiami nad angielskimi ogrodami w ramach dwóch podróży i natchnięty naturalną topografią doliny Nysy Pückler polecił w roku 1815 założyć ogród krajobrazowy, który rozpoczynając się przy zamku obejmował całe otoczenie.

W roku 1817 książę poślubił Annę Lucie Christine Wilhelminę hrabinę Rzeszy von Pappenheim, z domu baronową von Hardenberg-Reventlow. Jednakże w roku 1826 małżonkowie Pückler-Muskau rozwiedli się formalnie, aby umożliwić księciu zawarcie nowego małżeństwa dla pieniędzy.

Po spowodowanej trudnościami finansowymi sprzedaży Muskau zamienił „pustynię" swojej dawnej posiadłości w Branitz w „majstersztyk". Ponadto był w dużej mierze twórcą parku późniejszego cesarza Wilhelma I w Babelsbergu. Pückler utrzymywał kontakty z wielkimi postaciami ze świata polityki, nauki i elity towarzyskiej swoich czasów i dzięki swojemu stylowi życia wyprowadził również Branitz z prowincjonalnego zaścianka. Jego liczne podróże, które zaprowadziły go aż po kraje orientu i Anglię, ukształtowały jego kosmopolityzm manifestujący się w jego dziełach w różnorodny sposób. Pückler potrafił znaleźć się w każdej sytuacji, czy to na salonach, czy to w gazetach, czy też powożąc zaprzęgiem jeleni na głównej alei Berlina „Unter den Linden", aby zaimponować pannie młodej.

Swoje życie zakończył równie mocnym akordem polecając pochować się w piramidzie na jeziorze w parku Branitz.